Neden genel kanı, gündüzleri alkol alınamayacağı yönündedir?
Daha kaç defa çıkıp geleceksin ki? İnandırıcılığını bile yitirmeye başlıyorsun. Önce canlıydı zaten bebek. Şu anda sanki anneannemin saman bebeği yırtılmış da samanlarını saçıyor sağa sola. Sanki kurtuldun ve geliyorsun. Doktor orda işte atmış havluyu. Çıkacak biraz sonra yine, her zaman olduğu gibi. Özür dilerim, ya da üzgünüm gibi saçma sapan şeyler söyleyecek. Beni avutmak için falan da değil ha aslında, tamamen kendini bir nebze olsun rahat ettirebilmek için. O gece olmasa da en azından ertesindekinde rahat uyuyabilmek için. Gerçi bunu yaşadım ben, ama dur, sen neden bunu bana tekrar tekrar yaşatıyorsun. Bak, genelde bir ormanda oluyorduk. Sen, ben ve doktor, bazen de bebek (bazen diyorum çünkü şu an elinde olan açıklayamadığım samansı maddeye bebek dememi bekleme benden). Artık o muazzam ağaçlarla bezeli mekanı bana tasvir bile edemiyorsun, belki de ben tasavvur etmekteki acizliğimi bu görmekten bıktığım hayal, rüya -veya her nasıl adlandırmaktan hoşlanıyorsan ondan olsun- içinde sergiliyorum. Dur, daha dur, orman demiştik. Şimdi, hatırlarsan ben bir kere eşeklik edip atmıştım sigaramı camdan dışarı, arabayla seyahat ettiğimiz bir yaz günüydü. Ne kadar kızmıştın bana yahu. Neredeyse on yıl olacak. On yıl. Dile kolay değil mi? Gerçi senin dilin yok şu anda ve ben bunu bırak dile getirmeyi, düşünmüş olmaktan bile iğreniyorum aslında. Ne çabuk unutuluyor bazı şeyler. Ama, unutmak değil bu, bugün de hep yanlış kullanıyorum sözcükleri, edebiyat kısmı bir yana dursun. Sanırım, alkolün etkisi olmalı – gerçi azalıyor yavaş yavaş. Ne diyordum, hah, unutmak değil bu. Alışmak, kabullenmenin en üst seviyesi. Alıştım. Sen bir ölüsün. Bak, nasıl da kolay söyleyebiliyorum. Ancak, bu demek olmuyor ki halimden de çok memnunum. Şu an alkolün getirdiği ve üzerime konuşlandırdığı bir rahatlık var, genişlik aldı başını gidiyor yani. Baksana ya neler diyorum? Hem de dediklerimin saçma sapan olduğunun, bana yakışmayan şeyler olduğunun farkında olarak, ayılınca kendimden nefret edeceğimi bilerek konuşuyorum, kendimi bu zırvaları dile getirmekten alıkoyamıyorum. Dur, bir ucundan tutamadım konunun. Oradan oraya, sonra bambaşka başka bir yere. O da ne demekse.
Açık açık konuşalım mı bugün? Belki de ilk kez üstü kapalı olmayan bir şekilde. Kelimeleri ve anlamlarını, ortak bilgi dağarcığımız çerçevesinde konuşup, üzerine konuşulmayan hakkında da susarak başlayabiliriz işe. Ya da ben. Bak, öncelikle sen yoksun. Bu bir rüya. İmgelemimde yarattığım, hep de alkolün etkisiyle, bir görüntü. Aman Tanrım, ne kadar ciddi cümleler kuruyorum. Şuna bak. Güleyim bari. Seni kafamda uyduruyorum. Konuşmuyorsun ki. Kafamda bile konuşmuyorsun, ki gerçekte istesen de yapamazsın. Neden peki, rüyalarıma her seferinde girip sesini bile çıkarmıyorsun? Hiç doğmamış bebeğin kucağında yanıma gelmeye çalışıyorsun her seferinde. Senin gelmeni bekledim hep o gecede. Bi aşağı bi yukarı. Şimdi ise orda öylece duruyorsun gelmeye çalışıyorsun doktor hayır olamaz doktor gelecek doktor neden ama doktor saçmalıyorum doktor n’olur o yüz ifadesini takınma iğrenç herif üzgün değilsin çünkü hep birileri var ölen yanında senin yüzünden her şey ama üzülemezsin doktor yaşayacak değil mi?
Çöl, iyi bir seçim. Tunusu zaten sevmez miydin? Hayatım boyunca seni götürmek istediğim yer. Belki de balayında gitmeliydik. Ancak, o zaman öyle bir sevdan yoktu diye hatırlıyorum. Zaten, Tunus sevdası ne ki? Değil mi? Sinop’a da aynı derece de bayılmıştın sen zaten. Ama, yavrum, beni böyle kendi kendime saçmalarken görsen, doktoru açıklarken görsen öyle gülerdin ki. Kendime hakim olamıyorum, istediğim gibi değil tahmin edersin. Hep kendime hakim olmak istedim. Bunu başaramadım, ancak, aynı açgözlülüğü senin üzerinde denedim. Sana hakim olmayı denedim. Seni Sinop’a götürdüm. Hiç sevmemiştin değil mi? Asla bilemeyeceğim işte. Belki kendimi tekrarlıyorumdur ama, saçmaladığımı söylemiş miydim? Bu arada aslında hiç bir olay yaşanmıyor şu tüm konuşmalarım boyunca biliyor musun? Sen bana gelmeye çalışıyorsun, doktor ise çökmüş o kadar. Bense kurtuluşu içkide arayan tipik bir ademoğlu işte. Ne beklersin ki onlardan? Kurtuluşunu kimyasallarda arayan, her şeyi geciktirerek mutlu olacağını düşünen yaratık. Sen de öyleydin. Ben de öyleyim. Ama daha cesurdun, daha olgundun. Kabullenmiştin. Ben ise kabullenmekteyim. Koca on yılda yalnız bir tiyatro oyunu yazabildim. İşte oynuyorum her gece. Diyaloglar doğaçlama biraz; bu kadar uzun soluklu bir oyuna her gece gelen izleyicilerim var, tabii ki onlar sıkılmasınlar diye yapılmış bir şey bu. İroni, her zaman arkasına sığındığım şey bu. Alay, ince alay, hep kullanırdım ama sen sessiz olmamı tercih ederdin. Ben de. Ama sığınağım o benim, küçük sığınağım. Oya oya genişlettiğim kaçış bölgem. Hala da öyle.
Gözlerim kapanıyor yavaş yavaş. Alkolün etkisinin neredeyse en az olduğu noktalardan birinde uykunun etkisi karışıyor bu kez vücuduma. Bayılmak üzereyken başımı çarpmamak için masaya dayanıyorum ve artık rahatım. Kadehim yarım hala sanırım. Yarın sabah devam ederim. Isınır birazcık sadece.
Gözlerimi açtığımda, yaşamdan daha ağır gelmişti göz kapaklarım. Süreklilik göz için önemli bir şeydir olmasına ama arada o bütünlüğü göz kapakları bozar. Ben hep aynı şeyleri gün üstüne gün yaşayan bir insandım. Hayatım asla değişmedi. Üç yaşımdan beri. O zamanlar bir oyuncağım vardı. Geometrik şekilleri kalıplarına sokmaya çalıştığım bir oyuncak. Kabul etmek gerekirse asla üçgeni zorlayıp da dairenin içinden geçirmeyi denediğimi sanmıyorum. Hayatımın da o oyundan bir farkı yoktu, bundan da eminim. Umarım, senin hayatını o plastik oyuncak gibi oynamamışımdır. İşte her gün bu sorunun cevabını aramaktan kaçmak için başvuruyorum içkiye.
Dünyanın sonunun geleceğini hiç düşünmemiştim. Keza düşünseydim de, yapacak bir şey yoktu. Bunu değiştirmeye gücüm mü yetecekti sanki. Yahut, hayatımı bambaşka mı yaşayacaktım. Dünyanın sonu geldi diye kıyameti koparmanın lüzumu yok. O saat geldiğinde, normal bir günün o saatinde ne yapıyorsam onu yapacağım.
Ankara’da yaşadığım günlerden dolayı bazen bana Ankara’yı soruyorlardı. Özellikle okuldayken arkadaşlarım. Ben çocukken Ankara özel bir yerdi, bir başkent. Bir kültür, sanat başkenti; siyasi yönünden ayrı olarak. Ancak ben okuldayken tüm arkadaşlarım Kocaeli dışında hiçbir yeri görmedikleri için ben nereden geliyor olsam da aynı ilgiyi yönelteceklerdi eminim ki. Onların sorularını cevaplarken Ankara’yı düşünür kendimi ağlamamak için zor tutardım. Ankara bana göre iki tip caddeleri olan bir kentti. Birincisi eş caddelerdi. Bu eş caddelerin her yeri yaklaşık eşit aynı yüksekliğe sahipti. Bu caddelerde gelir dağılımı dengesizlik göstermezdi. Mağazaların fiyatları aynıydı, yemek yeme yerleri aynı lükslüğe sahipti. Diğerleri ise değişim caddeleriydi. Bunlar yukarıdan aşağı doğru giderdi ve diğer caddeleri dik keserdi. Bu caddelerde önce lüks bir restaurant sonra da hırdavatçı görebilirdiniz. Bu caddelerden geçerken hep kendimi farklı bir yerlere gider gibi hissederdim. İnsanların konuşmaları, evlerin şekilleri, her şey değişirdi yol boyunca. Küçük bir çocuk için enteresan tespitler gibi gelse de şu anda, haksız da gelmiyor bana. Ankara’nın hep daha lüks ve zengin olan yukarısı ve hep daha karışık, keşmekeş, daha basit olan aşağısını birleştiren caddelerdi bunlar ve ben bunu ufacık bir çocukken anlayabiliyordum. Bir değişim vardı o caddelerde, o yaşta henüz hissedemeyeceğim ama zamanı gerince öğreneceğim, büyük bir değişim.
Ailemle parklara gittiğimizi anlatırdım, aldığım küçük dantelli elbiseleri; onları giyip gittiğim bale gösterilerini. Bir sürü hayvanı gördüğüm hayvanat bahçelerini ve yalnızca penguenlerin bulunduğu yemekli, müzikli toplantıları. Hepsini anlatırdım ve arkadaşlarım bana hayran hayran bakardı. Okuldan eve dönünce halam okulun nasl geçtiğini sorardı, sanki aynı meraka o da sahipmişçesine tekrar bir de halama anlatırdım Ankara’yı. Halam beni çok severdi; annem kadar, babam kadar. Saçlarımı tarardı, her gün iki defa. En sevdiğim börekten yapardı her hafta. Halam çok severdi beni. Beni Kocaeli’deki ufak parklara götürürdü ama tozlu havadan her yerim kararırdı sanki orada. Ankara gibi olamazdı Kocaeli. Ankara’da annem vardı, baleyi bana önce o öğretmişti. Çok güzel kadındı annem. Babam da şanslı bir adam. O penguenlerin arasında hemen belli ederdi kendisini. Yakışıklıydı da. Ben de böyle bir çiftin güzel kızlarıydım. Bu arada babam penguence bilirdi. Çünkü, ne zaman o kıyafetlerini geçirse üzerine, yemekli-müzikli o toplantılarda anlamadığım kelimelerle konuşurdu. Ben de penguence zannederdim işte. Bu arada o yaşıma kadar gerçek penguen hiç görmemiştim. Bakmayın, şimdi de görmüş değilim ya. Ben de babamın ufak pengueniydim, ufak baleriniydim. Babam beni çok severdi; halam da severdi ancak, babam gibi değil.
Güzel evimizin bahçesinden çıkardık, havanın mis gibi olduğu, manolya koktuğu günlerde. Sıcacık güneşin yakmadığı saatlerde kendimizi dut ağaçlarıyla bezeli sokağa atardık. Bazen yakındaki havuzlu parka giderdik. Bazen de mavi otomobilimize atlar o değişim caddelerini aşındırırdık. Ben eş caddelerden nefret ederdim. Evde oturmak hep daha güzel gelirdi. Eş caddelerde gitmenin bir alemi yoktu ki! Değişim caddelerinde ise Ankara olurdum. Bambaşka yerler görmüş, çok gezmiş gibi hissederdim. Daha önce de dediğim gibi, değişim beni böyle bir caddede buldu.
Bir gün bir gazetede garip bıyıklı bir adam resmi gördüm. Daha okumayı sökememiştim, ama resme bakıp çok güldüğümü hatılıyorum. Aradan kısa bir süre geçtikten sonra sanki gülmemi Tanrı kendine yedirememişçesine ağlattı beni. Bazen babamı günlerce görmüyordum. Annem hep endişeliydi. Evimizie kara perdeler çektiğimiz oluyordu. Nedenini anlamıyordum. Babam evdeyken bile, sakalları uzun üzerinde uygunsuz kıyafetler varken bile, ahizeyi çenesine dayayıp penguence endişeli konuşuyor sonra anneme Türkçesini açıklıyor, zaten kalbi zayıf anneciğimi daha çok yorup, üzüyordu. Bir süre sonra babama kızmaya başlamıştım. Çünkü sanki annem onun yüzünden üzülüyor, ağlıyordu. Ama o hiç babama kızgın gibi değildi. Tanrı’ya kızamadığım için, beni gülmeye sevk eden o garip bıyıklı adama çok kızdım; sanki tüm bunların sorumlusu oymuşçasına.
Tüm bu olaylar üstüste olduktan sonra, babamın uçtuğunu söylediler bana. Ben ilk başta anlamadım. Babam başka bir yere uçmuştu. Korktum ilk başta bundan çok. Bazen ölen insanların uçtuğunu söylerlerdi. O ufak aklımla babamın öldüğünü sandım. Ama öyle olmadığını, başka bir ülkeye uçtuğunu söylediler. O zaman da aklım tam ermedi ama bir binada gördüğüm resim yardımı ile bana uçağı anlattılar. Onu ben daha önce havada görmüştüm ki, hayvanat bahçesindeydik o sırada hem de. Annem bu aralar bana sık sık sarılıp öpüyor, başımı okşuyor ve benim ne kadar akıllı, ne kadar güzel bir kız olduğumu tekrarlayıp duruyordu. Yakın bir zamanda babam geldi. Çok sevinmiştim. Onun yüzü bembeyazdı, sakalları kim bilir kaç günlüktü ama gözleri yine kopkoyu kahverengiydi. Ona sarılışımı hala hatırlıyorum. Ancak o günün benim için değişimin başlangıcı olacağını nereden bileyim.
Bir gün halam bize geldi. Annem ve babamın bir işleri olduğundan bahsetti. Onlar bir yere gideceklerdi, gitmeleri gerekiyordu. Bu akşam bana halam bakacaktı. Halam da yaptığı manzara resimlerini sergilemek için Ankara’da bulunuyordu. Bunu fırsat bilip benimle de dostluğunu pekiştirmeye niyetliydi. Bana o gece çok fazla anlamsız şey anlattı bunu hatırlıyorum. Kötü bir kaç adamdan, bir kaç yabancıdan bahsetti. Sonra onların kötülük yaptığı adamlardan bahsetti. Anlamamıştım ama sonra babamı övmeye başladı. Onun bir kahraman olduğunu falan anlattı bana. Ne vardı yani benim babam elbette bir kahramandı, neymiş bilmem ne kaç kişiyi kurtarmış diyordu halam. Tabii ki kurtaracaktı o benim babamdı ya. Ben de pek dinlemiyordum halamı ya neyse. Saçmalıyordu işte kendince. Zaten halam hep saçmalar gibi gelirdi bana, küçücükken bile.
Halam birşeyler anlatırken kapının çalınışını hatırlıyorum. Sonra genç bir çocuğun bir şeyler diyişini pervazdan gizlice izlemiştim. Halam kapıyı kapatmış, birden dizlerinin bağı çözülmüş, yere yuvarlanmıştı. Ben koşup yanına gitmiş, ağlamaya başlamıştım. Sonra da o ağlamaya başlamıştı. Ben ağlayarak uyuya kalmışım. Sonra halam beni yatağıma yatırmış, üstümü örtmüş. Daha sonra komşulardan birinden rica etmiş başımda durmasını. Üzerine bir şey geçirdiği gibi hastaneye koşmuş. Babam zaten kazada ölmüşmüş, annem ise halam ordayken göçmüş. Halam iki cesedi de teşhis etmiş. Ağlayarak tabii. Sonradan anlatmışlar halama da. Arabayla gidiyorlarmış ikisi, yukarıdan aşağı, eğimli bir yolda. Arabanın büyük ihtimalle freni patlamış, arabanın kontrolünü kaybetmişler. Yolun kenarına çarpmışlar. Babam orda arabadan fırlamış, annem ise arabanın içinde bir yerlere çarpmış. Sanıyorlarmış ki babam hemen orda son nefesini vermiş. Annemi ise getirdiklerinde müdahale için pek zaman yokmuş. O da kısa bir süre sonra veda etmiş işte hayata. Bunu bana halam bir süre anlatmadı. Beni Kocaeli’ye getirdi. Annemle babam nerede dediğimde ise, onlar uçtu diyordu hep. Ben de bir kere endişelendim ya boşuna, bir daha da endişelenmiyordum bu cevaba işte.
Çatı katından gelen müzik sustuğu zaman ben de mutlu olacağım.
Kırk iki yaşını doldurdum ve aklımı kaybetmek üzereyim. Fakültenin en genç profesörü benim. Şu son günlere kadar belki de konumda ülkenin en iyi uzmanı olma yolunda çok şey vaat ediyordum. Hocalarımın tebriklerini asla unutamıyorum. Son konferansta sunduğum tez neredeyse olay yaratmıştı. Hayatımda kendimi işim kadar çok verdiğim tek bir şey vardı ki o da karımdı. Karımdı diyorum ya bakmayın, karım. Hemen tüm sırlarımı vermemek için size herşeyi en baştan anlatmalıyım. Yirmiiki sene önce tanıştım ileride karım olacak kadınla. İnanılmaz bir seks hayatımız vardı başta ve daha sonrasında ona aşık olduğumu farkettim. Ben buna onları açtığımda ikimizde on dokuz yaşındaydık ve benimle alay edişini hala hatırlarım. Bunları düşünmek için daha erken olduğunu söylemişti. Haklıydı da. Fakat tüm bu söylediklerinden sonra gözleri yaşarmış, başımı okşamış ve omzuma yatmıştı. O anda anlamıştım ki o da bana aşıktı. Günler çok iyi geçiyordu. İkimizde derslerimizde iyiydik, herkesin kıskandığı bir çifttik ve birbirimizi mutlu etmeyi biliyorduk gerçekten de. Haftada bir gittiğimiz lunaparkta her zaman dönme dolaba biner ve şehrin neresine gideceğimizi bakarak karar verirdik.
Bir gün yine dönme dolaba bindik ve bana uzakta bir ormanı gösterdi. Orası bir piknik alanıydı. Daha önceden duymuştum, ama gitmemiştim. Seve seve kabul ettim. Piknik alanına gittikten sonra onun mutlu halini görüp tekrar düşündüm. Ona evlenme teklifi ettim. O da kabul etti. Ancak, okulu bitirdikten sonra. Teklifimi sürekli erteledi. Ona üç yıl boyunca sordum, ama o erteledi. Ne zaman ki mezun olduk, o zaman aldım evet cevabını. Sonrasında da evlendik işte.
Ben oldukça az kazanıyordum. O ise seramikle uğraşıyordu. Onun getirisi ise nerdeyse yoktu. Ancak hiç bir şey diyemiyordum. Ondan bir iş bulmasını isteyecek halim yoktu. Çünkü onun işi buydu gerçekten: seramik. Bu işte gerçek bir kabiliyeti vardı, fakat bu işten kazanç sağlamanın bir yolu yoktu. Ayrıca mutluyduk, çok paraya ihtiyacımız olduğunu kim söylemişti ki. Daha sonra paraya ihtiyacımız olacağını düşündük. Çünkü çocuk sahibi olacaktık. O hamileydi ve, Tanrım, onu hiç bu kadar mutlu, bu kadar güzel gördüğümü hatırlayamıyordum. Bir daha da görmedim zaten.
Size her şeyi hızlıca özetlemem gerekirse, çocuğumuz ölü doğdu. Bunun üzerine doktor operasyon süresinde ortaya çıkan bir sorundan ötürü eşimin bir daha hamile kalamayacağını söyledi. Bu şoklar üstüste gelmişti. Bunun üstesinden gelmek benim görevimdi, bir şeyler yapmalı ve onu tekrar eskisi gibi mutlu- ve güzel- görmeliydim. Bir fikrim vardı ama ona açıklamam için daha zaman vardı.
Bu sırada akademik kariyerimin zirvesine oynuyordum. Doçentlik sınavını da geçmiştim. Yaptığım son çalışmaları kitaplaştırmam için teklif dahi almıştım. Fakat yolunda gitmeyen bir şeyler vardı. Karım benimle doğru düzgün konuşmuyordu bile. Asla gülümsemiyor. Ne seramik ne de benzeri şeylerle uğraşıyordu. Artık bir geçim sıkıntımız da yoktu, ancak o hiç bir şey yapmak istemiyordu. Sadece oturuyor, bazı bazı aklına geldikçe Özdemir Asaf’tan şiirler okuyordu. Ona hava değişikliğinin iyi geleceğini düşünerek, akademiden kitabım üzerine çalışmak için yıllık iznim ile ayrıldım. Şehrin dışında yayınevinin sağladığı iki katlı bir eve, minimum eşya ile taşındık. Ben ise uzun süredir tasarladığım fikrimi hayata geçirdim. Küçük bir köpek yavrusu alacaktım.
Köpeği eve getirdiğimde ilk önce şaşırdığına yemin edebilirim. Gerçekten yüzü değişti, handiyse gülümsediğini bile iddia edebilirim. Ama bu hakikaten kısa bir süreydi. Sonra köpekle ilgilenmedi bile. Köpek yavrusu ise onun etrafında fır dönmeye, taklalar atmaya başlamıştı. Ama karımdan hiç bir tepki alamıyordu. Köpeği sevdiğini, onun eve geldiğine sevindiğini söylüyordu sorduğumda ama suratsız bir cevaba ne kadar inanılabilir ki.
Şu andaki hayatımın başlangıcı sayılabilecek olay benim evden ayrıldığım ilk gün cereyan etti. Ufak bir iş için fakülteye gitmem gerekmişti. Arabaya atladım ve okuluma döndüm. İşlerimi hallettikten sonra eve geri döndüm. Kapıyı çaldım, ancak açan olmadı. Daha sonra anahtarımla açıp içeri girdim. Etrafta biraz dolaştım, karıma ve küçük yavruya seslendiysem de hiç bir cevap alamadım. Mutfağa seyirttim ve o iğrenç manzara ile karşılaştım. Küçük köpek yavrusunun cansız bedeni kanlar içinde yatıyordu. Göğsüne saplı bir mutfak bıçağıyla hem de. Ne yapacağımı bilemedim orada. Gerçekten de ağladım. Gözlerimden akan yaşları engelleyemiyordum. Hemen yukarı yatak odamıza koştum. Kapı kiltiliydi. Kapıya vurdum, seslendim ama hiç bir sonuç çıkmadı. En sonunda omuz atarak kırdım kapıyı. İçeride yatağa oturmuş duruyordu. Dışarısını izliyordu. Gözleri yaşlıydı. Ona ne yaptığını sordum, köpeği sordum. İtekledim onu, hatta vurdum. Ama hiç bir cevap, hiç bir ses çıkmadı ondan.
Aradan 6-7 sene geçti. Önce onu tedavi ettirmeye çalıştım. Hastaneye yatırmayı bile düşündüm. Ama ailesi buna yanaşmıyordu ben de teklif edemedim. Doktorlar şehir dışındaki eve temelli taşınmamızı önerdi. İlaç tedavisi verdiler. Bir kısmı bilerek konuşmamayı seçtiğini düşündüler. Bir kısmı ise şok tedavisi gereklidir dediler. Biz ilaç tedavisine devam ettik. Bir yerden sonra her şeyimle işime yöneldim. Onunla da odaları ayırdık. Ona çatıda çok güzel bir oda yaptırdım. Ailesi geldiğinde de göstermelik yanıma alıyordum. İşim dışında birşeyle uğraşmıyordum ama hala gençtim. Karımdan almam gereken şeyleri alamamıştım. Bu yüzden ufak tefek tek gecelik şeyler yaşadım oldukça. Ama onları daha ileri götürmüyordum. Sadece fiziksel. Zaten bunları ileri seviyeye taşımam akademik kariyerimi de baltalayabilirdi.
Tüm bu süreç boyunca ailesi seferber oldu. Arada babasını kaybettiler. Ama hiç sesi çıkmadı yine. Abisi yılda bir veya iki defa ziyaretine gelirdi. Çiçek alıp getirir, yarım saat oturur giderdi. Ama annesi neredeyse her gün yanındaydı. Ondan bir tepki almak için her şeyi deniyordu. Bundan bir kaç hafta önce yemek yerken zilim çaldı. Kapıyı açtığımda gelenin yine annesi olduğunu gördüm. Şaşırmadım elbet. Ama elinde bir kutu vardı, bir enstrüman kutusu. Annesi bunun karımın çocukken çaldığı keman olduğunu söyledi. Dört yaşından oniki yaşına kadar eğitimini almıştı. Sonra ise bırakmıştı birden ve kendini resime vermişti. Ailesinin ısrarlarına rağmen bir daha asla kemanı eline almamıştı. Nedenini kimse bilmiyordu. Annesi son kozlarını oynuyordu. Lanetler olsun ki bu kozu işe yaradı. Kemanı görür görmez karım elinden kaptı annesinin ve çalmaya başladı. Fakat ne çalma. Gerçekten bir kaç hatayla da olsa Handel, Vivaldi ne varsa çalıyordu. İnanılmazdı. O an için öyle düşünmüştüm tabi. Şimdi ise delirmek üzereyim günde onaltı, onsekiz belki yirmi saat çalıyor veya belki de sadece ben evdeyken çalıyor. Bilemiyorum. Günlerdir doğru düzgün uyuyamıyorum. Ne bir şey okuyabiliyor ne de yazabiliyorum. İlk başta bunun bir iyileşme belirtisi olduğunu düşünüp sevinmiştim doktorlar ise bunun zihinle değil omurilikle ilgili bir refleks durumu olduğunu düşünüyor. Bir gün denemek için bir kaç nota kitabı alıp çatıdaki odasına koydum. Asla onları çalmadı hep aynı şeyler, hep aynı şeyler. Doktorlar büyük ihtimalle haklıydı. Artık ben de çıldıracağım sanırım. Belki de benden öç alıyor diye düşünmeden edemiyorum ama benim yerimde hangi erkek olsa aynı şeyleri yapardı gibi geliyor. Onu sevdim ben hala da seviyorum fakat bilemiyorum. Böyle yaşamaya devam edemem. Elinden kemanı da alamıyorum. İçim elvermiyor. Fakat bir gün vicdanıma karşı galip gelirsem bir çılgınlık anında ya kemanını parçalayacağım ya da onu öldürüvereceğim. Gerçi...ne farkeder ki.
“Doğduğumuz çağın insanı değiliz. Biz, burdaki bir kaç insan ve şu anda buna benzer bir şekilde, bu kokuşmuş şehirin farklı köşelerinde, düşünen diğerleri.”dedi. Elinde duran hapı ağzına attı ve suya ihtiyaç bile duymadan yutuverdi. Kendini gerisin geriye kanepeye attı ve tavanı izlemeye başladı. Melis ise elinde bir şişe ne olduğunu bilmediği içki, şaşkınlıkla olan biteni izliyordu. Kimsenin, ki buna kendisi de dahildi, tüm bu olanlara böyle tepkisizce yaklaşıyor olmasını anlayamıyordu. Ben ise, bunun bir gün olacağını bilen biriydim; çağımın adamı değildim belki de dediği gibi. Fakat, çağımın farkındaydım.
Bir saniyeliğine zaman durdu ve içeriden bir cam kırılma sesi geldi. Hemen içeri koştum. Cam paramparça olmuştu. Aşağı baktığımda Mehmet’in kendini aşağı attığını gördüm. Asfalta öylece düşmüş ve parçalanmıştı. Ancak bu tabloyu korkunçluktan uzaklaştıran bir manzara vardı çevrede. Böyle bir tabloyu yalnızca Bruegel’de görebiliriz sanırdım. İnsanlar sağa sola koşturuyor, arabalar sanki son gün ışığını görmek istercesine çılgınca doğuya hızlanıyordu. Şehrin bir köşesinden patlama sesleri geliyor, her yeri cam kırıkları kaplıyor. Sokaklarda kendini, başkalarını, çocuklarını vuran insanlar var. Bazı direklerin başında son orgazmlarını yaşamak için kendilerini adrenalin ve feromon ile uyuşturanlar veya şu anda kendini kanepeye bırakmış tek dostum gibi farklı yollarla bunu yapanlar. Bu korkutucu tablonun beni korkutmaması çok olasıydı çünkü, her idam mahkumu farklı tepkiler verirdi. Kimi kararlı, kimi kabullenmiş. Kimi de çıldırırdı. Şu anda yüzlerce evde kendini bir odaya kapatmış, Kur’an, İncil veya Eski Ahit’ten alıntılar yapan bir dolu insan vardı.Ama bu evde değil.
İçeri döndüğümde Melis’i, “Nasıl bu hale geldik? Nasıl bu hale geldik?” diye tekrarlarken buldum. O da kendini kaybetmişti. En yakın dostum uyuşturucunun etkisinden çıkamayacaktı. Melis delirmişti. Mehmet kendini atmıştı. Melis’in kendini kaybetmesi aslında bana enteresan gelmişti. Hele ki benim çıldırmayışım ve onun çıldırışı. Sonra Melis’in konuştuğu köşede Andre’nin kırık viski şişesi saplı bedenini gördüm ve herşeyi anladım. Gerçekten de nasıl gelmiştik bu hale? Melis hayatı boyunca çevre kirliliğine karşı savaşmıştı. Çok iyi bir doktordu. Üniversitede kısa süreli de olsa bir ilişkimiz olmuştu. Benim dağınıklığıma katlanamamış ama benimle arkadaş olmayı sürdürmüştü; evime bir daha hiç gelmeyerek. Şimdiyse Andre ile nişanlıydı. Yani bir zamanlar öyleydi. Çünkü şimdi Andre ölü, o ise deliydi. Aslına bakarsanız bu çok da önemli değildi şu anda. Andre ile Moskova’da tanışmıştı. Bir konferansta. Andre, Lacan’ı çok seven bir psikiyatrdı. İntihar vakaları üzerine çok çalışmıştı ve şimdi “çalışmalarının kurbanı” olmuştu. Melis Andre’yi İzmir’e çağırmış sonra orada sevgili olmuşlardı. Andre’nin favorisi, nedense tüm yabancılar gibi İstanbul’du. Benim bir favorim yok sanırım kentler arasında. Olsa da burası olurdu muhtemelen. Melis çevre kirliliği karşısında uç eylemler düzenlemişti. Greenpeace vari, militan eylemler. Üniversitedeyken bu yüzden çok çekmişti. Ben ve en yakın dostum kadar değil elbet, veya zavallı Mehmet. Mehmet, bir sosyologdu. O kitaplara veya teorilere gömülmüş bir adam değildi. Genelevler üzerinde bir çalışma yapmıştı, asla kız arkadaşı olmadı. Çünkü kadınların bunu duyunca ondan iğrendiği, kalanların da onu artık tatmin edemediğini söylerdi. Sokak çocukları ile sanki sokakta yaşayan bir adam gibi, hatta durun, Diyojen gibi, tam altı ay yaşamıştı. Hiç bir zaman arabası olmadı. Büyük zevkleri de olmadı. Büyük derken, pahalı zevkler. Yoksa büyük zevkleri vardı. Klasik müziğe bayılırdı. Yüzmeye bir de. Her türlü su birikintisinde yüzerdi; ırmak, göl, nehir, deniz, okyanus... Mehmet büyük bir adamdı. Onu hep kendime örnek alırdım üniversitede. Benden bir yaş büyüktü yalnızca; fakat, akıl hocamdı diyebilirim. Bana bildiklerimin tümünü o öğretti gibi gelirdi okuldayken. Polisten beraber dayak yerdik hep. Ta ki o her şeyi bırakana kadar. Zeynep diye bir kızla tanışmıştı. O zaman her şeyi bıraktı. Anlayamamıştım o kızla tanıştıktan sonra yaptıklarını. Her şeyi bıraktıktan sonra kariyerini de mahvedecekti. Fakat kızı iki erkekle bastıktan sonra anladı yaptıklarını. Ondan sonra sadece kariyerine yöneldi. Ben de Mehmet’in yerine, başka birini buldum. Onun yerini layıkıyla dolduracak birini. En iyi arkadaşımdı o. Şu anda aklı başında olabilecek tek adam. Hatta eminim hala öyledir. Onunla en ön saflarda bağırıp çağırdık, dayak yedik, göz altına alındık. Bir şeyler için savaştık şu an hayatımın bu konuma geleceğini bilseydim de yapardım tüm bunları. Aslına bakarsanız buna karar vermek biraz zor çünkü bu konuma geleceğimi bilseydim eğer, bir şekilde, buna inanmazdım ki. O yüzden yaptıklarımı aynen yapardım. Çağımızın adamı değiliz işte bu yüzden. İnanmıyoruz çünkü. O ve ben. Andre veya Melis veya Mehmet de değillerdi. Değillerdi. Bilmiyorum belki de öyleydik. Ya da ne bileyim, 40 sene öncesine, 2000 sene öncesine falan, öyle bir tarihe aittik. Şimdi bunun ayırdına varmam o kadar zor ki.
İki adım attım ve nabzına baktım. Sen benim en yakın arkadaşımdın. Arkadaşımsın. Seninle son bir kez. Son bir kez daha konuşmalıyım. Bach’ı severdin. Bundan belki, veya bana hep derdin Barselona’yı bir kere olsun görmelisin. Göremedim işte. Ne yapmalıyız bu durumda? Beni bırakıp gitmen mi lazımdı? Anlatmalıydın Barselona’yı bana, son anlattığın şey bu olsa da. Seni itekliyorum işte, kaldıracağım ayıltacağım seni. Koşturuyorum içerideki odaya, sokaklar kan gölü görüyorum. Araba falan kalmamış, inanamazsın. Yerlerde debelenen insanlar var. Bunu görmeyi yüreğin kaldırmazdı değil mi? Ondan içtin o hapı, ki kalbin atıyor hala. Atıyor. Ölmedin. Öleceksin, beraber öleceğiz. Bu arada, koyu mavinin en dibinde hafiften bir açıklık var. Güneşi son bir kez daha görmeden ölmene izin veremem. Ne lazım sana, iyi bir kahve yapmalıyım belki de. Her şeyi deneyeceğim. Hiç merak etme. Her şeyi.
Kulağımda uğultunun birden kesildiğini farkettim. Bu Melis’in sesinin kesilmesiydi. Durduğu yerde bir cümleyi sürekli tekrar ediyordu. Ama artık durdu. Mutfaktan uzattım kafamı. Son sigaramı yakmış kahve pişiriyordum. Bu kadar komik bir son düşünülemez. Gözlerimi kıstım ve Melis’e baktım. Olduğu yere yığılmıştı. Ağzında köpükler vardı. Muhtemelen şu an kalbi atan iki insan vardı odada. Henüz. Kahveyi fincana doldurdum. En yakın arkadaşımın baş ucuna koydum. Sonra içeri koşup dolabın birinden el fenerini aldım. Yakıp gözlerine tuttum. Onu çılgıncasına dürtüyordum. Oturur vaziyete getirdim. Kahveyi boğazına döktüm yavaşça. Yutmasını sağladım. Nefes alıyordu. Hafif uyanma belirtileri de vardı. El fenerini gözlerine tutuyor, onu sarsıyordum. Gözleri kırpışmaya başladı. Olacaktı. Güneşi görecekti. Ona bir iki tokat attım. Anlamsız sesler çıkarıyordu. Buradan içerideki odadaki ışığın değişişini sezinleyebiliyordum. Onu ayağa kaldırdım ve omzunun altına girdim. Onu içeriye doğru sürüklemeye başladım. Çok ağırlaşmıştı. Yıllar geçmiş ve kendine bakmayı bırakmıştı. Sürüklemem giderek zorlaşıyordu. Gün ağırmaya başlıyordu neredeyse. Bunu görebiliyordum, sadece bir kaç metre ve güneşi görecektim. Birden bana her zamankinden daha ağır geldi; sadece bir saniyeliğine ve yere yığıldı. Birden dizlerimin bağının çözüldüğünü ve hareket edemediğimi farkettim. Yere, en yakın dostumun yanına yığıldım. Güneş neredeyse doğacaktı fakat çok geçti artık. Son gördüğüm şey güneş değildi ancak, güneş ışığının parçalanmış camdan yansımasıydı.
NEKROPSİ – Mİ KUBBESİ (1996)
Uzun bir aradan sonra tekrar yazı dizime devam ediyorum. Onuncu albüm olarak seçtiğim albüm ise Nekropsi’den “Mi Kubbesi”. “Mi Kubbesi” albümünün gitarlarında Cem, basta Cenk, davul, darbuka ve bendir de Cevdet, gitar, efektler, sampling ve basta Tolga var. Ayrıca, bu seçimimde de aynı bir önceki yazıdaki gibi iki albüm arasında kalma durumu var. Nekropsi’nin iki albümünde aslında İhtiyaç Molası’nda kaldığım kadar büyük bir ikilemde kalmadığımı itiraf etmeliyim. İhtiyaç Molası’nın iki albümü birbirine çok yakın albümlerdi; ancak, Nekropsi’nin iki albümü arasında gerçekten çok büyük farklar var. “Sayı 2” albümü, endüstriyel metalden, progresif rock’a hatta elektronik müziğe kadar uzanan biraz da “postmodern” bir albüm. Fakat “Mi Kubbesi” birazdan açıklamasını yapacağım üzere belki de Türkiye’de yapılmış gerçek anlamdaki tek progresif rock albümü. Temel seçim kıstasım buydu. İsterseniz şimdi parçaları incelemeye geçelim ve yukarıdaki kısmen iddialı yorumumu birazcık da olsa açmaya çalışayım.
Parçaların tamamı enstrümental ve istenilirse bir bütün gibi düşünülebilir her progresif albümde olduğu gibi. İlk parçanın adı “Crying Game”. Crying Game’de bariz olarak hissedilen ancak albümün geneline de yer yer yayılmış bir speed havası var. Ancak bu speed havası bazen gerçekten bambaşka bir şekilde halay havasını andırabiliyor. Çeşitli samplinglerle desteklenmiş güzel bir parça. İkinci parça “Fok” ise gitar sololar, gitar riflerinin çeşitliliği ve şarkının hızlanıp yavaşladığı yerlerin güzel uyumu ile dikkat çekiyor. Az önce bahsettiğim halay havasını iyice hissettiren şarkı ise üçüncü parça “Efsane” şarkının ortasına kadar bize eşlik eden hey heyler bu duyguyu körüklüyor. Fakat şarkı ortada birden duruluyor ve klavyenin yarattığı atmosferde yeryer güzel arpejler bazen de sanki bir bağlama dinliyormuşsunuzcasına çalan gitar yer buluyor. Parçanın sonunda ise parça eski havasına dönüyor ve vokal-samplingler ile sonu getiriyor. Dördüncü parça “Çarşı” ise kısa bir parça; darbukanın kullanıldığı ve sevimli bir melodiyle desteklendiği bu şarkı hoş bir bağlayıcı niteliğinde. Beşinci parçanın adı ise “94 Kor”. Hemen itiraf etmeliyim bu parçada King Crimson’ın “21st Century Schizoid Man” şarkısının başındaki çılgınlığa benzeyen bir his aldım. 94 Kor sürekli takip eden bir ritimin eşliğinde yer yer gitarın yeryer vurmalıların yaptığı bir dizi enteresan bölüm ile ilerliyor ve bir nevi tedirgin kaçış havası yaratıyor. Sonra da yine o çılgınlıkla kapanıyor. Ardından “Derinlik” geliyor. Derinlik içinde çok fazla farklı atmosfer barındıran bir şarkı. Gitar, klavye ve davul farklı zamanlarda ön plana çıkıp atmosferin yaratıcısı oluyorlar. Gerçekten parçadaki sakinliğin sebebi içinde barındırdığı derinlik hissi. Ardından gelen “Dimli mi” başta yarattığı hava ile biraz ürkütücü. O ürkütücülüğü şarkının sonuna kadar sürdürüyor. Peşindeki şarkı “Lim” ise iki yavaş ve derin parça ardından biraz daha hareket getiriyor albüme. “Hinou” Lim’den devraldığı yerde sürdürüyor albümü. İçerisinde bir bas atağı bulunduran bu parça da grind/speed diyebileceğimiz o davul ritmlerini de tekrar gösteriyor. Onuncu şarkı “Çarklar”. Çarklar içinde çan etkisi yaratan bir efekt ve vokal samplingleri ile Nekropsi’nin tek albümle yarattığı o tarzına hizmet ediyor. Genele hakim speed riffler, bazen araya giren ufak sololar, ataklar, dur-kalklar aksak kısımlar, grind davul ritmleri vb. Yavaşlayan yerlerde etkiyi artıran klavye veya efektler. Çarklar’ın ardından “Ateis” geliyor. Bu parça da hoş aksak riffleriyle öne çıkan bir parça. Ayrıca içinde bir kaç farklı efekt de bulunmakta. “Göç” ise “atmosfer” diye adlandırdığımız o şeyi en iyi yaratan parça olabilir albümde. Tam bir mod şarkısı da denilebilir. “Kubbealtı” bir şarkıdan çok bir bendir taksiminden bir parça. “Yollar” klavyenin girişteki kullanımıyla göze çarpan bir şarkı. Gayet uzun olan Yollar’ın en dikkat çekici kısmı bence darbuka ile o albüme hakim speed rifflerine eşlik edilmesi. “Son” sert tonlu bir gitar ritminin sürekli eşlik ettiği ve efektlerin arka planda “solo”suna şahit olabileceğimiz bir parça. Gitarda da e-bow kullanılarak yapılmış hoş melodiler var. On altıncı ve son parça ise “16-41”. Bu parçada endüstriyel özellikleri hissedebiliyoruz. Bunun yanı sıra davullarda da o endsüstriyel ton ve ritmler bulunuyor. Bir fabrikanın tıkır tıkır işlemesini andıran bir girişi var parçanın. Ardından gelen kısım da sanki bir nevi paydos anını anlatıyor. Daha sonlara doğru klavyenin gelmesiyle bu endüstriyellikten biraz sıyrılıyor parça fakat birazcık elektronik müziği andırmaya başlıyor. Sonlara doğru gitarın iyice baskınlaşmasıyla aksak ritmli bir parçaya dönüşerek kapanıyor albüm. Nekropsi Türkiye’de çıkmış albümler arasında en deneysel şeyleri denemiş, tüm albüme hakim hava ile kendine özgü bir tarz yaratmış bir grup olarak akıllarımıza kazınıyor böylece. Son olarak Nekropsi’nin Hipodrom Konseri videosuyla sizi başbaşa bırakmak istiyorum:
NEKROPSİ HİPODROM KONSERİ
Ayrıntılı bilgi için;
Öncelikle böyle bir liste ve incelemeler bütünü yapmak çok riskli bir iş, bunun farkındayım. Yalnız, bazı güncel albümler ile, bazı eski klasikleri neden almadığımı belirtmek istiyorum. Öncelikle psychedelic rock hayranı olmama rağmen Replikas’ın herhangi bir albümünü bu listeye dahil etmedim. Tamamen kişisel sebepler. Henüz tek albümü olan Çamur, Dinar Bandosu ve Dandadadan gruplarını çok sevmeme rağmen, çok yeni olduklarını ve albümlerinin tam bir gelmiş geçmiş listesinde yer almaya uygun olmadığını düşündüm ve koymamaya karar verdim. Haramiler, Mavi Işıklar, Cem Karaca, Barış Manço gibi saygı değer isimleri ise bildiğimiz anlamda bir rock kıstasına kafamda oturtamadığım için sıralamaya almamaya karar verdim. Bunu The Beatles’ın büyüklüğüne rağmen çok da rock müzik sayılamayacağını düşünerek kıyaslayabilirsiniz. Tüm bu açıklamalardan sonra sorumluluğu üstüme alıyor ve seçimlerin benim öznel seçimim olduğunun farkında olduğunuzu kabul edip affınıza sığınarak numara onbir ile başlıyorum.
İHTİYAÇ MOLASI - 1.5 (2004)
“1.5” , geceyarıları yollararası metropolitik rock grubu İhtiyaç Molası’nın ikinci ve şimdilik son albümü. Çanakkale kökenli grubun kuruluş tarihi ise 1995. Şu anda etkinliklerine İstanbul’da devam etmekte olan grubun gitar-vokalinde Taner Sarf, baslarında Sinan Gürsoy, Davul ve vurmalılarda Murat Güllü ve akademisyenlik geçmişi olan, ayrıca tiyatro müzikleri de yapan Tolga Çebi ise grubun keman ve keyboardlarını çalıyor.
İhtiyaç Molası çok sevdiğim bir grup olduğu için, belki de progresif rock hayranı biri olarak Türkiye’de de böyle şarkıların yapıldığını görmek hoşuma gittiği içindir, bir albümünü bu listeye koyacağımdan emindim. Ancak, içinde yabancı dilde parçalar da barındıran, enstrümental ağırlıklı şarkıları olan ilk albüm “Milad”ı mı, yoksa yer yer biraz fazla söz tekrarı olan, içinde biraz enteresan hatta pek sevilmeyen 1.5 tanem parçasını barındıran hatta albüm ismi olarak alan “1.5” albümünü mü seçecektim karar verememiştim. Daha sonradan “1.5”u almaya karar verdim.
Peki neden? 1.5 albümü enstrümantal parçalar içermiyor; ancak, parçaların içindeki düzenlemeler gitarın ve klavyenin uyumu gerektiği zamanlarda ise devreye kemanın girerek kontrolü eline alması, belli bir insan grubunun sanki kendi hikayelerini dinliyorlarmış gibi dinledikleri sözler ve tüm bunun yanında sıkmayan riffler, Dümeni Bırak adlı parçanın girişini saymazsak tamamen yeniymiş izlenimi bırakan melodiler ile başında kendinizi verip sonuna kadar konsantre dineleyebileceğiniz bir albüm!
O zaman ilk şarkıyla incelememize başlayalım. İlk şarkının adı “1 Buçuk Tanem”. Şarkı biraz kişisel bir şarkı olma özelliğini taşıyor, çünkü şarkı gerek sözleriyle, gerek içerdiği naif mizahıyla grup üyelerinin salt kendileri için yaptığı eğlenceli bir şarkı gibi duruyor. Şarkıyı böyle düşündüğünüz zaman gayet eğlenceli de olabiliyor. İkinci parçanın adı ise “Her Zaman”. Her zaman adlı parça klasik bir gitar riffiyle giriyor, daha sonra aynı riff süslemeler ile devam ediyor, arada sözler giriyor, gitar distortion tonuna geçiyor. Ancak nakarat kısmında arkada gitarın çaldığı partisyonlar normal bir rock şarkısından çok daha farklı ve tat verici. Nakaratın hemen akabinde, kemanın gitarın nakarattaki tonuna benzer bir şekilde girişi ise muazzam. Yaklaşık bir dakikalık keman solosu ve ona yer yer eşlik eden solo gitardan sonra klavyenin etkin olduğu nispeten yavaş kısım giriyor ve ardından nakarat tekrarları ila şarkı son buluyor. Üçüncü parça ise “Ay”. Benim şahsen albümdeki en sevdiğim parça. Kısa sözleri olan ve fazla tekrara sahip olan bu parça, aynı şekilde söz konusunda albümdeki en güçlü parça. Çok basit ve herkesin yaşadığı basit bir hali samimi ve duygulu olarak verebildiğine inandığım bir şarkı kesinlikle. Enstrüman düzenemeleri de aynı şekilde gayet başarılı, şöyle ki; öncelikle akustik gitar ve efektle bezeli bir klavye introsu ve aynı ezgiyle devam eden vokaller sonra yine yumuşak vokaller ve davulun girişi, akabinde grubun hep beraber söylediği o samimi nakarat, nakaratın bitişi ise gerçekten özgün. Ardından diğer sözler ve tekrar; nakarat tekrarları ile sertleşen gitar riffleri, gitar solosu ve daha sonra gerçekten Türkiye’de progresif rock var diyebileceğimiz bir 2 dakika ile şarkı kapanıyor. Ardından gelen dördüncü parça “Uyandım” daha çok içinde keman partisyonları barındıran ve sırtını hafif batı müziğine veren bir parça. Beşinci parça “Sus” ise kısa ve özgün, biraz da sert bir rock parçası. Altıncı parça “Gülümse” enteresan bir girişe sahip, Anadolu ezgilerini içinde güzel harmanlayabilmiş bir şarkı. Öyle ki insanın oynayası geliyor. Özellikle şarkıda kemanın kullanımı çok güzel. Albümdeki sonraki parçanın adı “Gece”. Gece, ilk iki dakikasında piyano, gitar ve vokalin uyumlu gittiği hoş bir yavaş parça gibi gidiyor. Ancak, ardından son dakikada kemanın ve elektrik gitarın girmesiyle şarkı çoğu İhtiyaç Molası şarkısı gibi gidişatından “farklı” bir hal alıyor. Sekizinci parça ise “Mekanlar”. Mekanlar da vokal partisyonlarının gayet enteresan ve eğlenceli olduğu bir şarkı; tabi ki, Tolga Çebi’nin dahice kemanlarının eşliği ile birlikte. “Dümeni Bırak”, albümün dokuzuncu parçası, her ne kadar rock klişesi rifflere sahip olsa da belki de albümün en eğlenceli parçası. Onuncu şarkı “Merak Oldum”, 70’ler rock müziği tadında bir girişten sonra yavaşlıyor ve biraz daha Beatles tarzı vokallere dönüyor ve nakaratta tekrar o yetmişli yılları hatırlatan riffler ve hammond org eşlikleri ile devam ediyor. Son şarkının adı ise “Umut”. Umut şarkısı tam anlamıyla bir kapanış şarkısı, belki de Ay kadar güçlü sözleri ve düzenlemeleri olan başka bir şarkı daha. Gitar soloları, davulun güzel eşlikleri, basın yerli yerinde çalışı, kemanın ve klavyenin tüm albüm boyu yaptığı gibi inanılmaz uyumu. Tam anlamıyla güzel bir kapanış.
Sonuç olarak yaklaşık 46 dakikalık bu müzik ziyafetini herkese önermekten geri kalmıyor ve Türkiye Progresif Rock’ının sayılı bir kaç grubundan biriyle sizi başbaşa bırakıyorum;
HER ZAMAN
Ayrıntılı bilgi için;
